Het lichaam heeft naast het brein een eigen stem en wensen. Vaak gebruikt het minder woorden om een boodschap over te brengen en zijn de woorden veel vriendelijker dan het brein zal communiceren. Op deze pagina staan items. Hierin geef ik ruimte om het lichaam te laten spreken en zal het verschil tussen communicatie door het brein en het lichaam ook zeker aan bod komen.
Om inzicht te krijgen in hoe anderen lichamen spreken lijkt het mij waardevol om ook andere schrijvers anoniem dan wel met naam ruimte te geven hier hun overwegingen te delen.
februari 2023, Magda
Afscheid nemen van oude overtuigingen
Ken je dat, van die gedachtepatronen waarbij je minder positief tegen jezelf praat dan je ooit tegen een ander zou doen? Van die patronen of groeven die zo natuurlijk kunnen aanvoelen dat je ze eenvoudig kan verwarren met een karakter eigenschap? Soms, vaak in golfbewegingen, poppen die op. Reacties van het lichaam kunnen boosheid, verdriet, bangheid en ook blijdschap zijn. Door die sensaties steeds beter te herkennen geef je jezelf de ruimte om nieuwe stappen te maken.
Ik zal je een voorbeeld geven. Eens in de zoveel tijd, wanneer ik me stabiel en creatief in mijn lichaam voel zitten, merk ik weer voldoende veerkracht om een risicootje te nemen. Steeds een stapje verder om die oude overtuigingen de juiste plek in mijn leven te geven. Sommigen te verwelkomen en een voor altijd thuis te bieden en andere net zo hartenvol te verwelkomen als tijdelijke gast :p
Op dit moment is het best een leuk thema, opnieuw durven opvallen en spelen. Ooit banjerde ik enthousiast en onbevangen overal doorheen en liet ik niets om mij heen heel. Je zou kunnen zeggen, waar is het risico dan? Nou, mijn innerlijk kind is nog overtuigd van de gedachte “ik maak alles stuk en dan verlaten ze me”. Schijt eng vind ik het! Laatstaan dat ik dan ook nog op zou vallen met mijn volwassen kwetsbare ik als er per ongeluk toch iets of iemand ‘breekt’. Kan je nagaan hoeveel vrijheid het geeft om elke keer weer een stapje verder te raken door toch op te komen dagen en juist als een soort olifant in een porselijnkast (onthou deze) te durven opvallen en zelfs te spelen.
Zo was ik laatst met mijn broer aan het wandelen en mijn gedachten belandde in zo’n oude groef en verkleurde de realiteit. Verbaal kan ik dan vrij weinig voor mijzelf betekenen, rationaliseren heeft dan namelijk geen zin bij mij. Mijn lichaam wil vluchten, het liefst terug de baarmoeder in. Eigenlijk mag ik dan ‘gewoon’ uit mijn gedachtepatroon komen en terug het lichaam in. Daar dat punt wordt het dan pas echt spannend, die toverformule bestaat namelijk niet. Althans, wat mij helpt is mijn voeten op de grond voelen en het bloed actief door mijn lichaam pompen tot ik weer tinteltjes voel. Sja, dat ziet er uit als een kruising tussen de kabouterdans (wie kent ‘m nog), interpretatievedans met geluid en vergeet die olifant in de porselijnkast van net niet. Kortom, een grote kermis aan ontlading en lichamelijke uittingen die me juist terug in balans brengen.
Het maffe is dat wanneer ik de hele kermis aan sensaties en acties die er bij horen wel in mij toelaat. Dat het instantly zorgt voor bewegingsruimte, ademruimte en een betere vertrouwensband tussen mij en de gene wie ik het toon. Dat er eigenlijk meer heel blijft dan kapot gaat en juist ruimte komt voor humor en andere relativering. Wat op zijn beurt weer geworteldheid en een vernieuwde verbinding geeft. En dat alles door een risicootje te nemen omdat ik wist dat mijn lichaam stabiliteit voelt.
januari 2023, Magda
Een diepe buiging naar mijn lichaam
Wat zaterdag middag een veilige ontmoeting had moeten worden, want even geen werk of iets aan mijn hoofd, ontluikte zich als lelijk monster wat nog door mij heen raast. Toch ben ik dankbaar niet voor het monster maar voor mijn jarenlange ervaring met lichaamswerk.
Dankbaar voor mijn lichaam wat mijn grens aan gaf en daarvoor maak ik een diepe buiging naar haar toe.
Waar mijn hoofd namelijk controle wil houden, niet kwetsbaar op wil stellen, juist wil racen en ongenuanceerd zou kunnen blijven communiceren weet mijn lichaam gelukkig beter.
Wanneer je (of ik dus nu) zonder woorden zit hebben we allemaal altijd nog een lichaam om mee te communiceren.
Het mijne zegt nu opnieuw te vertragen, met kleine stappen getuige te blijven van wat ontmoet en gesteund wil worden. Het geduld om te kunnen luisteren naar de fluistersignalen is een keuze die ik afgelopen dagen heel vaak maak. Juist zodat ik met een diepe blijk mijzelf in de ogen kan blijven kijken naar alles wat er raast en kalm aanwezig is.
Het is weer okee in mij en ik pak een mooie kans om nog bewuster tijd te maken om te genieten van mensen die met mij liefde komen delen in plaats van het ongevraagd te nemen.
december 2022, Magda
Fonkellichtjes
Knisperende voetstappen
Die stilte, zo knus
Fonkellichtjes
Van binnen en van buiten
Nog meer
In gesprek voorbij woorden
Schitterend!
Ik zou willen zeggen dat ik dit bericht thuis schrijf op mijn fijne bank tussen de lichtjes en onder de rook van mijn oliebrandertje met de geur van kaneel of dennen.
Daar waar ik het liefst geniet. Niets is minder waar ik ziy in de trein onderweg naar gezelligheid en lieve mensen. Als nog gaan de dagelijkse dingen wat rustig aan en hou ik het simpel. Die focus om bezield aanwezig te blijven bij waar ik geniet geeft zo veel rust en houdt me tevreden.
De fonkellichtjes zijn er in grote getalen. Het was dus een goede keuze om mij vol te focussen op de regelmaat die ik al heb, lekker!
Dieren die me doen denken aan lieve vrienden, zoals de specht in de boom achter mijn huis. De vrolijke mensen in de menigte van de stad. De mensen die mij opzoeken voor een massage of kunstworkshop. De helden om mij heen die me inspireren om uit mijn comfortzone te stappen en naar mijn schaduw te kijken. Zo veel om op te noemen, het voedt me.
Zo ben ik weer fijn opgeladen om allemaal nieuwe avonturen aan te gaan.
Wat waren jouw fonkellichtjes het afgelopen jaar en voor het verwezenlijken van welke wensen stap jij je dit komende jaar uit je comfortzone?
Stapje voor stapje, in gesprek voorbij woorden. Schitterend!
oktober 2022, Magda
Perspectief
Voor iedereen komt een belevenis anders binnen. Een voorbeeld: Wanneer ik een rondje op een vel teken met een streep er aan ziet de een een 6, de ander een 9, de volgende een g, en weer een ander bijvoorbeeld een slang. Zo is dat ook met woorden het geval. Zo heeft het woord helen ook diverse betekenissen.
Het genezen van een schaafwond, lijmen van een kapotgevallen vaas, herstellen van wat door miscommunicatie uit balans is, het leren van gemaakte fouten of de volgende keer beter te kunnen handelen,(ver)koop na diefstal van een fiets, boeten en innekeer voor grensoverschrijdend gedrag en het is ook nog eens een voornaam. Lekker overzichtelijk van de nederlandse taal 🤪
Wat voor de een een grote stap vooruit is kan voor de ander geen verschil maken gewoonweg door het perspectief en hoe elk individu de informatie opslaat. Ik wil je meenemen in hoe dit bij mij vaker werkt, voor elk moment of ieder persoon kan dit anders werken dus sla het vooral niet op als feit. Ik belicht een perspectief.
Afgelopen paar weken neig ik naar meer stilte, zachtheid en speelsheid om mij heen om mijzelf zo steun te bieden en goed voor mijzelf te blijven zorgen. Kwetsbaarheid zonder er in te zwelgen of er slachtoffer van te worden. Het maakt dat ik in een grote groep mensen heerlijk in mijn eentje in het vuur kan staren, dat voelt dan zo gezellig en knus. Een aantal jaar geleden had ik die gezelligheid dan buiten mijzelf gezocht om zo steun te bieden. Ik had de rol van de entertainer gepakt andere mensen heel blij gemaakt en was ondertussen volledig over mijn eigen grenzen heen gegaan.
Vanuit een ander perspectief kan ik me voorstellen dat iemand die alleen zit er dan eenzaam uitziet, zichzelf te goed voelt voor de rest of aan het wachten is op iemand die zorg komt bieden. Zoals het plaatje van deze post op zijn kop bekeken.
Juist voor je eigen behoeften zorgen werkt zo herstellend voor persoonlijke balans. Emotioneel kan je volgens mij niet genezen zoals bij een oppervlakkige schaafwond. Er valt wel altijd te van te leren door het van verschillende kanten te benaderen. In dit geval dat ik niet altijd iets aan anderen hoef te geven om de warmte en nabijheid van een ander te mogen ontvangen. Gewoon er zijn is voldoende om je welkom te voelen.
juni 2022, Magda
Over een schreeuwend lijf
Ken je dat? Nog even vlug iets willen doen terwijl je lichaam wat zeurt over trillende handen, buikpijn of een knoop in de rug.
Afgelopen week was het voor mij een heel subtiel pijntje boven in m’n onderrug. Als of het fluisterde hoor mij, erken dit gevoel, ik wil je wat zeggen. Wat ik, mens als ik ben, besloot te negeren omdat ik zo genoot van de kracht en assertiviteit die het negeren met zich meebracht. Lekker met de mindset van ‘ik kan alles’ op karakter door blijven gaan terwijl ik ergens wel wist dat ik iets was wat mijn aandacht nodig had omdat het anders alleen maar erger zal worden.
Tot ik eindelijk vannacht ruimte pakte om er mee bezig te gaan. Het gevoel in mijn rug zorgde dat ik mijn billen licht samen kneep en mijn benen wat gespannen had gehouden. Toen ik mijn gehele lichaam in fasen ontspande kwam een gevoel van adrenaline door mijn benen zetten. Alsof een te koude douche kort aan en uit ging schrokken de spieren in mijn benen wakker. Een gek en oncomfortabel gevoel wat door jaren massage en lichaamswerk zo bekend is dat ik het durf toe te laten.
Ontlading van de automatische piloot terug naar die fijne ontspannen veerkrachtige lichaamshouding. Een mentaal balans van zacht en kracht. Pfoe wat een lading kan een mens toch vasthouden en wat een ruimte ontstaat er wanneer het lichaam samen mag werken met het hoofd.
Opgelucht in contact met m’n lichaam viel ik in slaap.
mei 2022, Magda
Stappen in overgave
Ik zit met vier krachtige vrouwen in een zelf gecreëerde bubbel van liefde. Het weer belooft veel veranderingen en wij zitten warm en knus binnen in de tuin, nippend van wat chocolademelk.
In een hoek zie ik licht aan en uit knipperen en hoor de boxjes kraken terwijl ze zachte muziek afspelen. Ooit fantaseerde ik dat in dit soort situaties de overledenen in contact proberen te komen met de levenden. Een ruim uur geleden moest ik er nog om lachen en dacht aan een telefoon die het signaal verstoorde.
Nu komt het anders bij me binnen. Ik denk aan mijn overleden biologische moeder en voel een pijnscheut in mijn rechter eierstok. Als perfecte tegenstelling was ik soms doodsbang voor haar en hou nog oeverloos veel van haar.
Een verlangen naar controle merk ik op en laat het waaien. Pure overgave tot wat er hier en nu afspeelt. Ik voel diep verdriet opkomen en schaam me hier voor. Tegelijkertijd denk ik YES, dat wat ik lang vast hield komt nu weer iets meer los. Ik wil wat delen, mijn stem komt niet op gang. Als of het al lang al weet dat elk woord toch tekort zal schieten.
Terwijl ik buiten de vogels hoor zingen herken ik weer die bekende balans tussen bang zijn en diep vertrouwen weer in mij en weet dat ik nu zelf ook een vrouw ben. Juist met de combinatie van beiden gevoelens samen vind ik de kracht om me over te geven aan het proces.
Een vrouw die vandaag gelijkt aan moeder zwaan deelt woorden die mij met passie raken, weer die overgave. Mijn buik en middenrif trilt, ik hik, boer en mijn buik rommelt als een soort troebadoer met ontelbaar veel instrumenten. Het waait binnen en buiten en om mij heen voel ik steun. Mijn stem valt in de muziek, liefdevolle hoge en lage tonen wissellen een lach en een snik af.
Terwijl ik mijn levenslied deel, elke keer aangevuld met een nieuw couplet, blijf ik me verbazen over waartoe mooie, krachtige kwetsbare vrouwen in staat zijn en hoe dankbaar ik ben voor dit moment.